به می‌خواره که صُم‌بُکم پشت يک مشت بطری خالی و يک مشت بطری پر نشسته بود گفت:

-چه کار داری می‌کنی؟

می‌خواره با لحن غم‌زده‌ای جواب داد: -مِی می‌زنم.

شهريار کوچولو پرسيد: -مِی می‌زنی که چی؟

می‌خواره جواب داد: -که فراموش کنم.

شهريار کوچولو که حالا ديگر دلش برای او می‌سوخت پرسيد: -چی را فراموش کنی؟

می‌خواره همان طور که سرش را می‌انداخت پايين گفت: -سر شکستگيم را.

شهريار کوچولو که دلش می‌خواست دردی از او دوا کند پرسيد: -سرشکستگی از چی؟

می‌خواره جواب داد: -سرشکستگیِ می‌خواره بودنم را.